Pałac Barberini w Poczdamie

Pałac Barberini w Poczdamie

Po wzniesieniu budynku Landtagu, przystąpiono do zabudowy południowej pierzei Starego Rynku. W 2010 roku rada miejska Poczdamu uznała, że posiada na tyle kompletne dokumenty historyczne, by móc odtworzyć zgodnie z oryginałem, fasadę Pałacu Barberini.

Oryginalny Palazzo Barberini wzniesiony został w XVII wieku w Rzymie dla braci Taddeo i Francesco Barberini. Ta barokowa budowla posłużyła Fryderykowi II do stworzenia fasady dla dwóch, przylegających do siebie domów przy Starym Rynku. Za całość budowy odpowiedzialni byli dwaj architekci króla, Unger i Gontard. Od 1772 roku kamienice, zamiast nazwy Schulzische und Dieckowsche Haus, nosiły nazwę Pałacu Barberini (niektórzy uważali, iż nazwa budynku wzięła się od tancerki Barberiny, która cieszyła się olbrzymią sławą w czasach Fryderyka II).

  Włoski projekt pałacu został zaadoptowany do poczdamskich warunków. Architekci dostosowali go do lokalnych standardów i uzupełnili własnymi pomysłami, m.in. ryzalit został skrócony do pięciu osi i wystaje on z lica budynku bardziej niż w przypadku włoskiego oryginału. Dodatkowo, główna część pałacu została przedłużona o trzy osie po lewej i prawej stronie, kosztem bocznych skrzydeł. W połowie XIX wieku, z inicjatywy króla Fryderyka Wilhelma IV doszło do rozbudowy pałacu. Zgodnie z planami konstrukcyjnymi architekta Ludwiga Presiusa, zbudowano dwa tylne skrzydła boczne, które stworzyły przestrzeń mieszkalną i utworzyły dziedziniec dostępny od strony Haweli. Część prac sfinansował król, część dwaj mistrzowie murarscy z Poczdamu, Zech i Hecker. Dodatkowo, aby pokryć koszty budowy, w skrzydłach bocznych urządzone zostały apartamenty przeznaczone na wynajem. Na dwóch górnych kondygnacjach powstały nowe sale, udostępniane licznym stowarzyszeniom: artystycznym, religijnym czy literackim. Oferowały one szeroki wachlarz imprez, poprzez wystawy, loterie, odczyty, lekcje rysunku i malarstwa, w których udział brali artyści, tacy jak pianistka Clara Schuhmann czy kompozytor i dyrygent Wilhelm Furtwängler. W 1910 r. salę koncertową Pałacu Barberini wyposażono w elektryczny system oświetlenia, aby otworzyć tu kino.

 W 1912 roku w pałacu Barberini odbyła się uroczystość upamiętniająca dwusetne urodziny Fryderyka II. W tym samym roku miasto Poczdam kupiło budynek za 350 000 marek, po to, by wprowadziły się tu miejskie instytucje administracyjne, m.in. urząd stanu cywilnego. W czasie II wojny światowej w pałacu powstały schrony przeciwlotnicze, w których przechowywano oryginalne plany obiektów i budynków miasta. Wszystko to legło w gruzach 14 kwietnia 1945 roku.

  W 2005 r. Rada miasta Poczdamu podjęła decyzję o odbudowie Barberini. Przedsięwzięcie sfinansował Instytut Hasso Plattnera. Prace architektoniczne powierzono firmie Hilmer & Sattler und Albrecht, a budowa rozpoczęła się w 2013 roku. Muzeum Sztuki Barberini zostało uroczyście otwarte 23 stycznia 2017 roku. Wśród licznych gości znalazła się kanclerz Angela Merkel, Bill Gates, liczni ambasadorowie, dyrektorzy muzeów, kolekcjonerzy, artyści.

Pałac Pompei w Poczdamie

Oryginalny Palazzo Pompei został zbudowany w 1540 roku w Weronie, dla szlacheckiej rodziny Lavezzola, która w 1579 roku sprzedała posiadłość rodzinie Pompei.

Do Pałacu Barberini przylega niemieckie Palazzo Pompei, czyli dawna karczma „Zum Roten Adler” – Pod Czerwonym Orłem. Budynek, który za czasów Fryderyka II otrzymał palladiańską fasadę, należał do karczmarza, Johanna Friedricha Schmidta. Za jego przebudowę odpowiedzialny był Carl Ludwig Hildebrandt. Podobnie jak w przypadku Barberini, fasada Pałacu Pompei została przekształcona zgodnie ze standardami poczdamskimi. W wyniku czego była ona o prawie dwa metry węższa od oryginału i wyższa o jedno piętro. Fasada budowli jest niezwykle bogata. Na pierwszym piętrze dostrzec można osiem doryckich kolumn ściennych, rozdzielających otwory okienne. Sześć okien posiada perspektywiczne boki i łuki, w których umieszczone są wsporniki przedstawiające męską głowę ( podobnie jak w łuku bramy wejściowej). Między oknami, w centralnej części budowli, znajdują się drzwi balkonowe z wypukłym, zaokrąglonym tarasem ( w przeciwieństwie do oryginału z Verony). Na gzymsie umieszczony został fryz poprzedzielany tryglifem, w 30 polach pomiędzy tryglifami umieszczono płaskorzeźby z ozdobnymi tarczami, przedstawiające m.in. zwierzęce czaszki. Na dachu budynku umieszczonych zostało sześć waz.

Od 1882 roku poczdamski Pałac Pompei własnością handlarza cygarami i tytoniem o nazwisku Kaufmann. Miał on tu swój sklep. W tym czasie część budynku wynajmował niejaki Dufft, producent octów i likieru. Prowadził on w budynku fabrykę i sprzedawał produkty, takie jak ocet jabłkowy i spirytusowy, likiery, koniaki. W pałacu mieścił się również sklep owocowy i sklep z naczyniami. Ze względu na funkcje handlowe budynku, na przestrzeni lat obiekt przeszedł wiele zmian, m.in. okna na parterze poszerzano do funkcji witryn sklepowych, powstawały zadaszenia nad wejściami prowadzącymi do wnętrza sklepów. W 1900 roku fasada została przywrócona do pierwotnego stanu i tak pozostało do kwietnia 1945 roku.

Stojąc obecnie przed Pałacem Pompei z łatwością możemy dostrzec elementy fasady, pochodzące z przedwojennej budowli. Są to trzy oryginalne głowy (maski), które zostały wydobyte z gruzów.