Woliński Park Narodowy

Woliński Park Narodowy

Utworzony został w 1960 roku w celu ochrony najpiękniejszych i najcenniejszych walorów przyrodniczych wyspy Wolin. Zajmuje ok. 100 km kw. powierzchni, z czego ok. 41 % są to lasy. W obrębie parku znajdują się również najwyższe klify w Polsce, wzgórza morenowe, delta wsteczna Świny, przybrzeżny pas wód morskich o szerokości 1 Mm, cztery jeziora polodowcowe i dwa jeziora sztuczne.

Lasy Wolińskiego Parku Narodowego stanowią głównie sosny, buki i dęby. Ich średni wiek szacuje się na ok. 130 lat. Najrzadziej występującym gatunkiem jest olsza czarna. Najstarszy drzewostan występuje w okolicy Wisełki, rosnące tu dęby mają ponad 350 lat. Wśród gatunków objętych szczególną ochroną można wyróżnić m.in. dziewięć gatunków storczyków, wiciokrzew pomorski, paproć – długosz królewski, woskownicę europejską, kłoć wiechowatą, turówkę wonną, świbkę nadmorską, sit Gerarda, mlecznik nadmorski, czosnek kątowaty, muchotrzew solniskowy. W strefie nadmorskiej wyróżnić można honkenię piaskową, wydmuchrzycę piaskową, rukwiel nadmorską i solankę kolczystą. Klify nadmorskie porasta mikołajek nadmorski. Na terenie Wolińskiego Parku Narodowego żyje ok. 230 gatunków ptaków m.in. bielik, wodniczka czy biegus zmienny. Żyje tu również największy, polski chrząszcz, jelonek, a także motyl – paź królowej. Lasy są siedliskiem dzików, saren, jeleni, lisów, borsuków, kun, jenota.

Lasy bukowe i bukowo- sosnowe Wolińskiego Parku Narodowego zapewniają mieszkańcom i turystom niezliczone kilometry ścieżek spacerowych i szlaków turystycznych. Wszystkie szlaki turystyczne zaczynają się przy bramie prowadzącej na teren Muzeum Przyrodniczego Wolińskiego Parku Narodowego. Tu też stoi drogowskaz z nazwą szlaku i oznaczeniem kolorystycznym. Szlak czerwony prowadzi turystów na Kawczą Górę i na Górę Gosań.

Kawcza Góra wznosi się na wysokość 61 m n.p.m., zlokalizowana jest na wschód od Międzyzdrojów. Można do niej dotrzeć na dwa sposoby, m.in. ulicy Campingowej , przechodząc przez charakterystyczną bramę w kształcie sterczącego pionowo dziobu kutra rybackiego. Wówczas po pokonaniu ok. 600 metrów leśnej dróżki docieramy do celu. Druga trasa to po prostu spacer brzegiem morza na wschód od Międzyzdrojów. W tym wypadku jednak, by dostać się na górę należy pokonać 128,5 m drewnianych schodów!

Spacer na Górę Gosań to już nieco większe wyzwanie. Wędrując szlakiem czerwonym wzdłuż plaży dojdziemy jedynie do podnóża góry. Alby dostać się na punkt widokowy na Górze Gosań trzeba udać się w podróż szlakiem czarnym. Prowadzi on z Międzyzdrojów na wschód, wzdłuż drogi wojewódzkiej nr 102. Niestety jest to trasa dość niebezpieczna dla osób poruszających się pieszo, gdyż droga nie posiada chodnika. Wędruje się poboczem. Po przejściu ok 4,5 km rozpoczynamy spacer leśną dróżką. Ostatni, ok. 100 metrowy odcinek drogi wymaga nieco wysiłku. To wspinaczka po dość nieregularnych, leśnych schodach. Ale to dopiero widok zapiera dech w piersiach. Góra Gosań to najwyższe wzniesienie nad polskim wybrzeżem. Z wysokości 94 m n.p.m. podziwiać można nie tylko Zatokę Pomorską. Przy słonecznej pogodzie widać molo w Międzyzdrojach, świnoujskie falochrony, a także niemieckie miejscowości nadmorskie.

Zagroda pokazowa żubrów

Z Międzyzdrojów prowadzą do niej dwie leśne drogi. Jedna z bram znajduje się przy ul. Zwycięstwa, a druga przy ul. Leśnej ( w pobliżu szkoły podstawowej). Obydwie trasy liczą ok. 1,5 km.

Pierwsze żubry nizinne przywieziono na wyspę Wolin w 1976 roku. Trafiły tu z Borek i Białowieży. Miały na imię: „Pomina”, „Podskakiewicz”, „Pompea” i „Podwyżka”. W Księdze Rodowej Żubrów zapisuje się wszystkie ich imiona. W Polsce zaczynają się one od liter PO, czyli od słowa Poland. Wiosną 2020 roku na świat przyszły żubrzątka, którym nadano imiona „Pomeranin” i „Powolinka”.

Zagroda żubrów zajmuje 28 ha powierzchni. Zazwyczaj przebywa w niej do 12 osobników. Te piękne zwierzęta można podziwiać ze specjalnie przygotowanych podestów. Poza żubrami, w oddzielnych zagrodach, mieszają tu dziki i jelenie. Natomiast w specjalnie przygotowanej wolierze mieszkają bieliki. Przez wiele lat był to dom najsłynniejszego wolińskiego bielika, „Juranda”.